Herken je het? Je kind komt thuis van school en er is weinig of niets mee aan te vangen? Prikkelbaar, verdrietig, hangerig, zeurderig, onbeleefd, boos,… Nochtans gedragen ze zich doorgaans ‘voorbeeldig’ op school.
Dat kan als ouder frustrerend zijn, want anderen zien dan vaak niet hoe moeilijk het soms kan zijn. Ook kan het je als ouder soms doen twijfelen over jezelf en je aanpak, want “het gebeurt toch alleen bij mij?”. Maar… meestal is dit een goed teken! Het wijst erop dat je kind zich thuis, bij jou als ouder, veilig genoeg voelt en zijn of haar emoties durft te uiten.
Alle emoties die je kind de hele dag heeft binnengehouden durft hij aan jou wel te tonen. Vergeet ook niet dat je gevoelens een hele dag proberen beheersen heel wat energie vraagt en dat die energie aan het eind van de dag, wanneer ze weer thuis zijn, vaak gewoon op is.
Daarnaast is het ook goed om er bij stil te staan dat veel kinderen doorheen een schooldag niet zo veel beweging krijgen, mogelijk hebben ze daar dus behoefte aan. En heel veel kinderen hebben na school ook gewoon honger en dorst. Een snack (of een vroege maaltijd) en iets om te drinken voorzien, is dus geen overbodige luxe!
Vermijd je kind te overladen met massa’s vragen. Begroet je kind in plaats daarvan met een glimlach en een knuffel en zeg iets als: “Wat ben ik blij om jou weer te zien.” Zet extra in op weer verbinden na een lange dag gescheiden te zijn geweest.
Als je weet dat je kind het na school vaak lastig heeft, pas je planning daar dan op aan. Vermijd dan bijvoorbeeld nog een bezoek aan een drukke supermarkt. Zoek iets wat je kind kan helpen om te ontladen: een fysieke activiteit, stoeien, kussengevecht, gekke-bekken-wedstrijd,… Sommige kinderen vinden het dan bijvoorbeeld fijn om nog langs de speeltuin te passeren, anderen vinden dit weer te veel prikkels. Kijk vooral wat jouw kind nodig heeft.
Een moment van rust, zonder verwachtingen, kan ook fijn zijn. Eventueel met wat muziek erbij, of iets van sensorisch materiaal (een pop-it, tangle, knuffel, play-doh…) om mee te friemelen.
Probeer bij een uitbarsting vooral ruimte te maken voor de gevoelens. Geef erkenning voor het gevoel en laat merken dat je er voor je kind bent: “Het was een lange vermoeiende dag he schat. Ik ben hier.” Tenzij je kind zichzelf of anderen pijn doet. Dan moet je natuurlijk begrenzen. (Meer handvatten rond erkenning geven en begrenzen vind je trouwens in ons online traject emotiecoaching ;))
Wacht tot je kind weer tot rust is gekomen voor je vragen stelt of probeert uit te zoeken wat de oorzaak van de uitbarsting was. De kans is trouwens groot dat je kind dit zelf ook niet weet.
Inzetten op verbinding kan ook helpen om hier preventief iets aan te doen. In deze post kan je daar tips voor terugvinden.
Is je kindje net gestart op school? Mogelijk is je kindje er dan nog niet aan toe. Zeker wanneer kinderen op school geen dutje kunnen doen, kan dit voor de allerkleinsten soms een te grote stap zijn. In Vlaanderen starten kinderen al op 2,5 jaar en dat is gewoon nog erg jong om dan een hele dag zonder dutje door te komen. Als dit speelt kan je overwegen, als dat praktisch mogelijk is natuurlijk, om je kindje met halve dagen te laten starten en geleidelijk aan de schooldagen te verlengen.
Merk je dat de moeilijke momenten na school blijven aanhouden? Wekenlang of zelfs maandenlang? Dan is het zinvol om te kijken of er iets anders is wat meespeelt en als eerste ook de school in te schakelen. Dat is niet altijd evident omdat ze op school vaak niets merken. Toch is het belangrijk om te kijken of je kind bijvoorbeeld onvoldoende uitgedaagd wordt, of dat het niveau net te hoog is. Of misschien is je kind gevoelig aan bepaalde prikkels, zoals licht of geluid, en kan er op school gekeken worden waar ze een aantal prikkels kunnen wegnemen. Daarnaast kan het uiteraard ook zeer zinvol zijn om de hulp van een zorgprofessional in te schakelen.
Kijk dan zeker eens naar de digitale gids ‘Kleine kinderen, grote gevoelens’!
Wil je graag nog meer tips? Schrijf je dan hier in op de nieuwsbrief!
© Verbindend Opvoeden 2024
